KRET EUROPEJSKI (TALPA EUROPAEA)
Kret jest to ssak owadożerny z rodziny kretowanych. Osiąga wielkość od 17 do 20 cm. Masa osobnika dorosłego dochodzi do 120 gram. Posiada on sierść w kolorze czarnym. Kret europejski jest posiadaczem 44 zębów. Uszy kreta nie mają małżowin zewnętrznych. Kret ma cztery łapy na końcu, których znajdują się zagięte do tyłu pazury służące do kopania podziemnych tuneli.
Kret odżywia się dżdżownicami, larwami owadów i drobnymi kręgowcami, które lokalizuje dzięki czułemu słuchowi oraz włosom czuciowym na pysku i ogonie, czułym na drgania (stąd wypłaszanie kretów polega na montowaniu odstraszaczy wibracyjno-akustycznych). Na głębokości 20–50 cm wykopuje system podziemnych tuneli o średnicy 6 cm, rozciągających na długość ok. 100–200 m (czasem do 1 km) i terytorium ok. 2000–6000 m², stanowiący rodzaj pułapki na faunę glebową (preferuje gleby żyzne i wilgotne). Kret drąży korytarze z prędkością 12–15 m/dobę, wypychając na zewnątrz ziemię. Następnie kret patroluje kopce co kilka godzin. jednorazowo 100–150 g ziemi (tzw. kretowina), które następnie patroluje co kilka godzin. Największe kopce pojawiają się na glebach bagiennych. Dochodzą one nawet do 90 cm wysokości. Najwięcej kopców powstaje w godzinach porannych w czasie największej aktywności zwierzęcia. Na powierzchni ziemi kret europejski porusza się niezdarnie i rzadko się na niej pojawia.
Ciąża samicy kreta trwa około 28 dni. Jednorazowo samica rodzi od 2 do 7 młodych. Młode krety są nagie, nie pokryte sierścią. Dojrzałość płciową krety osiągają w wieku 1 roku. Żyją od 2 do 4 lat. Kret nie zapada w sen zimowy. Zimuje w korytarzach wykopanych pół metra poniżej poziomu zamarzania gleby. W Polsce kret objęty jest częściową ochroną. Można go zwalczać na terenie ogrodów, upraw ogrodniczych, szkółek, lotniczych, obiektów sportowych i ziemnych konstrukcji hydrotechnicznych.
Kret jest z jednej strony szkodnikiem, ponieważ drążąc podziemne korytarze podrywa rośliny i w ten sposób przerywa ich korzenie. Krety niszczą ogrody, pastwiska i pola uprawne. Z drugiej strony krety drążąc podziemne korytarze spulchniają ziemię i użyźniają ją.
KUNA DOMOWA (MARTES FOINA)
Kuna jest ssakiem drapieżnym z rodziny łasicowatych. Długość jej ciała bez ogona to od 45 do 53 cm. Długość ogona kuny wynosi od 25 do 30 cm. Dorosły osobnik waży od 1 do 1,5 kg. Samce są większe od samic. Kuna posiada sierść brązową, niekiedy może być lekko rudawa. Na piersi ma białą plamę, której rozwidlenia sięgają do przednich łap zwierzęcia. Ciało kuny jest wydłużone. Jej nogi są dosyć krótkie. Kuna domowa ma nagie opuszki palców i stóp.
Kuna jest gatunkiem synantropijnym. Przeważnie mieszka w lasach. Dosyć często występuje w okolicy ludzkich siedzib. Jest spotykana w centrach miast. W domach kuna gnieździ się przede wszystkim na poddaszach budynków. Potrafi niszczyć ocieplenie dachów. Przeszkadza domownikom, ponieważ najbardziej aktywna jest w nocy. Poddasza zanieczyszcza swoimi odchodami i znoszonymi tam upolowanymi szczątkami zwierząt. Potrafi przegryzać kable i instalacje elektryczne.
Ruja kuny przypada na lipiec i sierpień. Ciąża kuny trwa około 9 miesięcy. Po zapłodnieniu w okresie rui zarodki przestają się rozwijać i w stanie biologicznego uśpienia czekają na wiosnę. Pod koniec zimy zaczynają się one intensywnie rozwijać. Młode przychodzą na świat w kwietniu lub na początku maja. Rodzą się w gnieździe. Miot liczy zazwyczaj 2, 3, a czasem cztery osobniki. Na początku są one ślepe i głuche oraz niemal łyse, ale szybko rozwijają się i po 3 miesiącach już żwawo biegają. Jesienią młode kuny opuszczają gniazdo i zaczynaja poszukiwać własnej kryjówki. Kuna osiąga dojrzałość płciową po 2 latach, a żyje od 8 do 10 lat.
Kuna domowa żywi się gryzoniami, ptakami i ich jajami, żabami i owadami. Dość duży udział w jej diecie mają owoce. W jaskiniach kuna poluje na nietoperze. W zabudowaniach gospodarskich tępi szczury i myszy, wyrządza jednak również szkody wśród drobiu.
Kret jest to ssak owadożerny z rodziny kretowanych. Osiąga wielkość od 17 do 20 cm. Masa osobnika dorosłego dochodzi do 120 gram. Posiada on sierść w kolorze czarnym. Kret europejski jest posiadaczem 44 zębów. Uszy kreta nie mają małżowin zewnętrznych. Kret ma cztery łapy na końcu, których znajdują się zagięte do tyłu pazury służące do kopania podziemnych tuneli.
Kret odżywia się dżdżownicami, larwami owadów i drobnymi kręgowcami, które lokalizuje dzięki czułemu słuchowi oraz włosom czuciowym na pysku i ogonie, czułym na drgania (stąd wypłaszanie kretów polega na montowaniu odstraszaczy wibracyjno-akustycznych). Na głębokości 20–50 cm wykopuje system podziemnych tuneli o średnicy 6 cm, rozciągających na długość ok. 100–200 m (czasem do 1 km) i terytorium ok. 2000–6000 m², stanowiący rodzaj pułapki na faunę glebową (preferuje gleby żyzne i wilgotne). Kret drąży korytarze z prędkością 12–15 m/dobę, wypychając na zewnątrz ziemię. Następnie kret patroluje kopce co kilka godzin. jednorazowo 100–150 g ziemi (tzw. kretowina), które następnie patroluje co kilka godzin. Największe kopce pojawiają się na glebach bagiennych. Dochodzą one nawet do 90 cm wysokości. Najwięcej kopców powstaje w godzinach porannych w czasie największej aktywności zwierzęcia. Na powierzchni ziemi kret europejski porusza się niezdarnie i rzadko się na niej pojawia.
Ciąża samicy kreta trwa około 28 dni. Jednorazowo samica rodzi od 2 do 7 młodych. Młode krety są nagie, nie pokryte sierścią. Dojrzałość płciową krety osiągają w wieku 1 roku. Żyją od 2 do 4 lat. Kret nie zapada w sen zimowy. Zimuje w korytarzach wykopanych pół metra poniżej poziomu zamarzania gleby. W Polsce kret objęty jest częściową ochroną. Można go zwalczać na terenie ogrodów, upraw ogrodniczych, szkółek, lotniczych, obiektów sportowych i ziemnych konstrukcji hydrotechnicznych.
Kret jest z jednej strony szkodnikiem, ponieważ drążąc podziemne korytarze podrywa rośliny i w ten sposób przerywa ich korzenie. Krety niszczą ogrody, pastwiska i pola uprawne. Z drugiej strony krety drążąc podziemne korytarze spulchniają ziemię i użyźniają ją.
KUNA DOMOWA (MARTES FOINA)
Kuna jest ssakiem drapieżnym z rodziny łasicowatych. Długość jej ciała bez ogona to od 45 do 53 cm. Długość ogona kuny wynosi od 25 do 30 cm. Dorosły osobnik waży od 1 do 1,5 kg. Samce są większe od samic. Kuna posiada sierść brązową, niekiedy może być lekko rudawa. Na piersi ma białą plamę, której rozwidlenia sięgają do przednich łap zwierzęcia. Ciało kuny jest wydłużone. Jej nogi są dosyć krótkie. Kuna domowa ma nagie opuszki palców i stóp.
Kuna jest gatunkiem synantropijnym. Przeważnie mieszka w lasach. Dosyć często występuje w okolicy ludzkich siedzib. Jest spotykana w centrach miast. W domach kuna gnieździ się przede wszystkim na poddaszach budynków. Potrafi niszczyć ocieplenie dachów. Przeszkadza domownikom, ponieważ najbardziej aktywna jest w nocy. Poddasza zanieczyszcza swoimi odchodami i znoszonymi tam upolowanymi szczątkami zwierząt. Potrafi przegryzać kable i instalacje elektryczne.
Ruja kuny przypada na lipiec i sierpień. Ciąża kuny trwa około 9 miesięcy. Po zapłodnieniu w okresie rui zarodki przestają się rozwijać i w stanie biologicznego uśpienia czekają na wiosnę. Pod koniec zimy zaczynają się one intensywnie rozwijać. Młode przychodzą na świat w kwietniu lub na początku maja. Rodzą się w gnieździe. Miot liczy zazwyczaj 2, 3, a czasem cztery osobniki. Na początku są one ślepe i głuche oraz niemal łyse, ale szybko rozwijają się i po 3 miesiącach już żwawo biegają. Jesienią młode kuny opuszczają gniazdo i zaczynaja poszukiwać własnej kryjówki. Kuna osiąga dojrzałość płciową po 2 latach, a żyje od 8 do 10 lat.
Kuna domowa żywi się gryzoniami, ptakami i ich jajami, żabami i owadami. Dość duży udział w jej diecie mają owoce. W jaskiniach kuna poluje na nietoperze. W zabudowaniach gospodarskich tępi szczury i myszy, wyrządza jednak również szkody wśród drobiu.